Μερικές στιγμές πριν από την εμφάνιση των Unida στο Αn Club την Πέμπτη που μας πέρασε, ο Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος, αντάλλαξε μερικές κουβέντες με τον εμβληματικό John Garcia αλλά και τον drummer Miguel Cancino! Πάμε να δούμε τι είχαν να του πουν…
Γεια χαρά! Είστε στο δρόμο αρκετό καιρό τώρα; Καμιά ιδιαίτερη στιγμή;
John: Αυτή εδώ είναι μια ιδιαίτερη στιγμή! Έχω βρεθεί ξανά εδώ, αλλά είναι η πρώτη φορά που θα μοιραστώ την σκηνή με τον Arthur τον Miguel και τον Curt στην Ελλάδα. Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι για αυτή μας την εμπειρία.
Προτιμάτε τα μικρά clubs σαν αυτό εδώ ή τις μεγάλες αρένες των φεστιβάλ;
John: Εγώ προσωπικά προτιμώ την αμεσότητα των μικρών club περισσότερο…
Αυτή θα είναι μια ‘’one–off’’ περιοδεία για την μπάντα, ή υπάρχουν σχέδια για νέο υλικό;
John: Σε αυτήν την φάση θα είναι απλώς μια περιοδεία και τίποτα παραπάνω. Ξέρεις, όλοι έχουμε πολύ φορτωμένο πρόγραμμα, και αυτό που κάνουμε τώρα μας πήρε αρκετό χρόνο μέχρι να καταφέρουμε να πραγματοποιηθεί. Απλώς περνάμε καλά και αυτό είναι όλο!
Το ‘’The Great divide’’ ήταν ο δεύτερος σας δίσκος που δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Υπάρχει περίπτωση να κυκλοφορήσει ποτέ στο μέλλον παρ’ όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίσατε με τις δισκογραφικές στο παρελθόν;
John: Θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή τελικά ελπίζουμε. Αλλά κάθε πράγμα στον καιρό του…
Miguel: Αστειευόμενος: Θα κυκλοφορήσει ακόμη και αν χρειαστεί να βγει στην Toilet Paper Fuckin’ Records ή σε οποιαδήποτε άλλη εταιρία! Αλλά νομίζω πως θα τα καταφέρουμε κάποια στιγμή!
Unida σημαίνει united (ενότητα/ενωμένος) στα ισπανικά. Ήταν κάποιου είδους δήλωση προς την desert σκηνή εκείνη την εποχή, ή απλώς ένα ωραίο όνομα για το group;
John: Και τα δύο! Αν και κυρίως μας άρεσε ο ‘’ήχος’’ του. Θα μπορούσε όμως να χε προκύψει απλώς βλέποντας κάποιος από μας ταινίες όπως τη ‘’Νύχτα των ζωντανών νεκρών’’. Δεν υπήρχε κάτι ιδιαίτερο στο πώς προέκυψε σαν επιλογή, αλλά μας άρεσε και μας ταίριαζε την εποχή που ξεκινήσαμε την μπάντα.
Τι αντίκτυπο είχε στις μπάντες τις desert σκηνής το κλείσιμο της Man’s Ruin Records το 2002; Ήταν αυτό το τέλος μιας ωραίας παρέας, η απλά ένας λόγος να δραστηριοποιηθούν περισσότερο όσοι κυκλοφορούσαν σε αυτήν;
John: Όλοι στεναχωρηθήκαμε, αλλά ήταν απλώς το τέλος αυτής της φάσης νομίζω. Κάναμε πολύ δουλειά εκεί για κάθε κυκλοφορία, τα αποτελέσματα ήταν αυτά που ήταν, αλλά ήταν απλώς το τέλος της Man’s Ruin. Δεν ήταν το τέλος για τίποτα παραπέρα αφού αποδείχθηκε ότι αρκετές μπάντες προχώρησαν όπως και εμείς που βρισκόμαστε εδώ μετά από τόσα χρόνια!
Το stoner / desert rock αυτήν την περίοδο δείχνει να έχει αναβιώσει κατά πολύ. Ήταν και αυτό ένας από τους λόγους που αποφασίσατε να βγείτε περιοδεία;
John: Όχι! Το κάνουμε επειδή το θέλαμε και το επιδιώκαμε καιρό. Απλώς απολαμβάνουμε ο ένας την παρέα του άλλου και αυτό είναι όλο. Δεν το σκεφτήκαμε καθόλου αυτό…
Μία κάπως προσωπική ερώτηση στον John τώρα… Αν ξεχώριζες μια από τις κυκλοφορίες σου μέχρι τώρα (εκτός των album με τους Kyuss) πoια θα ήταν και για πιο λόγο;
Περίεργη ερώτηση! Νομίζω πως το τελευταίο πράγμα που θα διάλεγα θα ήταν κάτι δικό μου! Αν έπρεπε να πάρω ένα δίσκο μαζί μου στην έρημο, δεν νομίζω ότι θα ήθελα να ακούω μια δική μου δουλειά. Αυτό δε σημαίνει κάτι όμως. Κανείς δεν μπαίνει στο studio με σκοπό να γράψει έναν χάλια δίσκο. Αυτό που κάνω είναι να δημιουργώ. Αυτό που κάνουμε εμείς είναι να δημιουργούμε. Αυτό που θέλω είναι ο κόσμος να μοιράζεται τα ίδια συναισθήματα και το ίδιο πάθος που αισθάνομαι και εγώ. Δεν είμαι ‘’καλλιτέχνης’’ και δεν αισθάνομαι έτσι. Αν ήμουν ‘’καλλιτέχνης’’, θα καθόμουν σε ένα δωμάτιο όλη μέρα, να παίζω για τον εαυτό μου. Προφανώς και θέλεις να βγαίνεις εκεί έξω και ο κόσμος να έρχεται στις συναυλίες σου και να πουλάς τους δίσκους σου. Μου αρέσει να είμαι στην σκηνή, είτε παίζουμε για πέντε, πεντακόσια ή πέντε χιλιάδες άτομα. Έχουμε ανταποκριθεί σε όλες τις περιπτώσεις. Αλλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ να ξεχωρίσω μια δουλειά μου ως τώρα…
Τι μουσικές ακούτε συνήθως όταν είστε στο δρόμο;
Miguel: Νομίζω τα πάντα… απo James Brown και metal, μέχρι folk και country!
Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά!