Η δεύτερη μέρα του Rockwave Festival όπως είναι λογικό μάζεψε περισσότερο κόσμο στο Terra Vibe από την πρώτη, κι αυτό κυρίως λόγω του ειδικού βάρους των ονομάτων που εμφανίστηκαν. Ozzy Osbourne (παρέα με Butler, Slash και Zakk Wylde πέρα από τη μπάντα του), Machine Head (μετά από σχεδόν 8 χρόνια), Paradise Lost (100η φορά αλλά με εκπληκτικό album στις αποσκευές τους) και βέβαια 2 από τις μεγαλύτερες εγχώριες ελπίδες, Planet of Zeus και Lucky Funeral. Λόγω όμως γενικότερης κατάστασης και ακύρωσης των Black Sabbath, η προπώληση δε πήγε πολύ καλά και οι 7000-8000 χιλιάδες κόσμου στριμώχτηκαν στη μικρή σκηνή…
Lucky Funeral
Την ώρα που φτάσαμε στη Μαλακάσα, οι Lucky Funeral ότι είχαν ξεκινήσει το set τους και ο Mike αλώνιζε τη σκηνή σαν οδοστρωτήρας παρασέρνοντας τα πιτσιρίκια που είχαν πιάσει τις πρώτες σειρές σε συνεχές headbanging για περίπου 35 λεπτά. Ακόμα καλύτεροι από την τελευταία φορά που τους είχα δει, με μεγαλύτερη άνεση πάνω στη σκηνή. Απ’ότι φαίνεται ο χρόνος δουλεύει για αυτούς σε συνδυασμό με τη δουλειά που ρίχνουν. Ελπίζω με την εμφάνιση τους να κέρδισαν το νεαρής ηλικίας κοινό που βρίσκονταν ήδη στο Terra Vibe. Ο Mike μας αποχαιρέτισε δίνοντας τη σκυτάλη στην άλλη ελληνική μπάντα της ημέρας, τους Planet of Zeus, οι οποίοι παρακολούθησαν όλο το set των Lucky Funeral παραδίπλα στη σκηνή…
Άρης Ζαρκαδάκης
Planet of Zeus
Οι Planet of Zeus λοιπόν ανεβαίνουν στη σκηνή και ξεκινάνε…Leftovers και ήδη έχει αρχίσει ένας ψιλοπανικός! Αψεγάδιαστοι συνεχίζουν δίνοντας βάρος στην τελευταία τους δουλειά “Macho Libre” με τα Doteru, Vanity (θέλετε να χορέψετε;) Suit, Macho Libre, Dawn of The Dead, Scream (η σειρά είναι σίγουρα λάθος!)…χαλαροί και άνετοι σαν να ήταν έτοιμοι από καιρό για το Rockwave, έκαναν το κόσμο να χτυπηθεί αλλά και να χορέψει! Κάπου εκεί ανάμεσα πετάνε κι ένα Something’s Wrong (από το πρώτο album) και κάνουν τους πιο παλιούς τους fans να βγάλουν το σβέρκο τους! Κλείσανε την εμφάνισή τους με το “Woke Up Dead” αφήνωντας ένα πλατύ χαμόγελο στον υπογράφοντα, ο οποίος μέσα σε 30-35 λεπτά είχε χάσει τη φωνή του, και είχε αποκτήσει δυνατούς πόνους σε κεφάλι και αυχένα!
Κρίμα και για τις 2 μπάντες που είχαν τόσο λίγο χρόνο στη διάθεσή τους…
Άρης Ζαρκαδάκης
Unisonic
Ήταν μία στιγμή μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης όταν είδα τους Kai Hansen και Michael Kiske να πατάνε, μαζί, το σανίδι της σκηνής του Rockwave Festival. Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες κριτικές και ανταποκρίσεις να κάνεις, η αγάπη για τη μουσική μένει και πάντα όταν βλέπεις αυτούς που κάποτε είχες για θεούς, μέσα στην εφηβική τρέλα, θα γελάς σαν να ήσουν 15 χρονών.
Επειδή όμως τα χρόνια περνάνε και οι καιροί αλλάζουν, οι Unisonic κατάφεραν απλά να ευχαριστήσουν τον κόσμο που τους είδε και ο Kiske με την υπόλοιπη παρέα, με τον Hansen σε δεύτερο ρόλο περισσότερο, έκαναν τον κόσμο να χαμογελάσει είτε διαλέγοντας τα πιο συμπαθή κομμάτια από το πρώτο τους album είτε με τα March Of Time και I Want Out (sorry σε αυτά τα δύο το…έχασα λίγο!) από την Helloween εποχή είτε με την γκάφα του Kiske στην αρχή, ο οποίος ήταν αρκετά εκνευρισμένος με τον τεχνικό του για τον ήχο, είχε όμως…ξεχάσει να πατήσει On στο μικρόφωνό του, κάτι για το οποίο ζήτησε συγγνώμη αρκετές φορές. Στα συν επίσης το γεγονός ότι κατέβηκε ο ίδιος και χαιρέτησε τον κόσμο μετά την εμφάνισή τους. Από ουσία όμως; Λίγα πράγματα καθώς οι Unisonic, όσο μεγάλα ονόματα και να κουβαλάνε στις τάξεις τους, αδυνατούν να κουβαλήσουν το ειδικό βάρος συγκροτημάτων όπως οι Helloween. Θετική εντύπωση πάντως μου προξένησε το γεγονός ότι οι τάξεις των πιτσιρικάδων στις πρώτες σειρές, ήξεραν τα κομμάτια του album τους, γιατί όχι;
Unisonic / Never Too Late / Renegade / King For A Day / March Of Time / My Sanctuary / Star Rider / Souls Alive / We Rise / No One Ever Sees Me / I Want Out
Χρήστος Ζαρκαδάκης
Paradise Lost
Θα ξεκινήσω λίγο ανάποδα με τους Paradise Lost…εκνευριστικός μέχρι αηδίας ο Holmes μας ζάλισε με τον ήλιο λες και οι προηγούμενες μπάντες παίξανε υπό το σεληνόφως…και αποχώρησε και 15 λεπτά πριν το τέλος του set…πάμε παρακάτω. Η μπάντα ομολογουμένως απέδωσε πολύ καλά το set της, με τον Greg Mackintosh να είναι κυριολεκτικά όλα τα λεφτά…και παικτικά και επικοινωνιακά καθώς προσπαθούσε όσο μπορούσε να επικοινωνήσει με τον κόσμο. Παρά το πρόσφατο της κυκλοφορίας του “Tragic Idol” η μπάντα έπαιξε μόνο το Honesty in Death καθώς και το ομώνυμο track.
Το υπόλοιπο set ήταν περιείχε κομμάτια από όλες τις περιόδους της μπάντας. Τα προβλήματα που είχανε όλες οι μπάντες με τον ήχο, στους Paradise Lost φάνηκαν εντονότερα, κάτι που όπως είπαμε εκνεύρισε τον Nick Holmes και μας άφησε ένα τεταρτάκι νωρίτερα, αυξάνοντας την ώρα αναμονής για τους Machine Head…
Widow / Honesty In Death / Erased / As I Die / Tragic Idol / Forever Failure / One Second / Ember’s Fire / The Enemy / Say Just Words
Άρης Ζαρκαδάκης
Machine Head
Η ώρα είχε φτάσει για τον μοναδικό εκπρόσωπο, και έχει τη σημασία του αυτό που λέω, του νέου κύματος του heavy metal των τελευταίων 15 ετών που ήρθε φέτος στο Rockwave για να εμπνεύσει μια ολόκληρη νέα γενιά ανθρώπων που εκκολάπτονται στις τάξεις της μουσικής αυτής που αγαπάμε. Δυστυχώς ή ευτυχώς, κάποιες μπάντες περάσαν στην ιστορία και είναι καιρός να τις διαδεχθούν άλλες. Και αυτό απέδειξαν οι Machine Head με το που πάτησαν τη μικρή σκηνή του Terravibe, δονώντας την ατμόσφαιρα με τον απίστευτο Robb Flynn να δίνει ρέστα από την αρχή. Τι τεράστια χαρά να βλέπεις επιτέλους τις μικρές ηλικίες να χτυπιούνται με νεότερες μπάντες και να γράφουν στα παλαιά των υποδημάτων τους την αρτηριοσκλήρωση της εγχώριας metal σκηνής και τις προτιμήσεις που διαμόρφωσαν οι σημερινοί 40ρηδες. Βλέπετε, ακόμη και το metal είναι πεδίο σύγκρουσης για το χάσμα των γενεών και πολύ χάρηκα που είδα μόνο νεαρότερους και από εμένα στο κάγκελο.
Beautiful Morning, Aesthetics Of Hate, Halo τι άλλο θέλεις; Αν και προτιμούσα να ακούσω και κανένα ακόμη παλιό hitάκι όπως το One Of These Days ή το χιλιοτραγουδισμένο The Blood, The Sweat, The Tears, μπορώ να πω ότι οι Machine Head ήταν το highlight ενός πτωχού Rockwave. Μαζί με τους Nashville Pussy φυσικά. Με μοναδικά αρνητικά, τον κακό ήχο και τις πολυσχιδείς ομιλίες του Flynn περί μουσικής και συναισθημάτων που έκαναν την κοιλιά του set των Machine Head, έφεραν τον απαραίτητο κακό χαμό, σε ένα απόγευμα που μέχρι εκείνη την ώρα έδειχνε λιγάκι άνευρο. Φέρτε και άλλες μπάντες όπως οι Machine Head στην Ελλάδα, ξέρετε ποιες είναι και ξέρετε πολύ καλά ότι ο κόσμος θα τις υποδεχθεί με χαρά.
I Am Hell (Sonata In C#) / Old / Imperium / Beautiful Mourning / Locust / Aesthetics Of Hate / Darkness Within / Halo / Davidian
Χρήστος Ζαρκαδάκης
Ozzy & Friends
Και έφτασε λοιπόν η ώρα που ανέβηκε ο Ozzy με τους φίλους του που…δεν είναι μαύρα πουλιά αλλά μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής μας. Slash, Zakk Wylde και Geezer Butler αλλά και ο Gus G, όση κριτική και αν κάνει όποιος δεν γουστάρει το έργο του τελευταίου. Χοντροειδές το λάθος βέβαια, να φαίνεται επί ώρες στις οθόνες ότι ο Ozzy θα έπαιζε 2,5 ώρες (!!!) κάτι, το οποίο φυσικά και δεν έγινε!
Ας ξεκινήσουμε όμως με τον συνηθέστερο τρόπο…από την αρχή! Δεν είχα την τύχη να δω τον Ozzy ούτε το 2005 (πιτσιρικάς γαρ έδωσα τα λεφτά μου στους Maiden, τότε!) ούτε το 2010 οπότε για εμένα ήταν μία χρυσή ευκαιρία να σβήσω μία από τις μεγάλες εκκρεμότητες της ζωής μου από την λίστα. Μετά από μία σύντομη video-ιστορική αναδρομή, o Madman ανέβηκε στη σκηνή με την προσωπική του μπάντα και ξεκίνησε με το Bark At The Moon, ό,τι καλύτερο για το φεγγάρι που ξεπρόβαλε εκείνη την ώρα πίσω από τη μικρή σκηνή του Terravibe.
Η συνέχεια, απολαυστική αλλά με παρατράγουδα καθώς ο Ozzy ήταν εμφανές ότι δεν μπορούσε να ακολουθήσει σε απόδοση την υπόλοιπη μπάντα η οποία ήταν χάρμα οφθαλμών και σίγουρα έδωσαν ένα αξιοζήλευτό show με τον Slash και τον Zakk Wylde να απογειώνουν την φιλότιμη προσπάθεια που μέχρι εκείνη την ώρα κατέβαλε ο Gus G, που στάθηκε χωρίς κανέναν φόβο και ενδοιασμό δίπλα τους και μπράβο του. Ένα ακόμη παρατράγουδο, τα κανόνια με αφρό που στράφηκαν στους φωτογράφους που πήγαν απλά να κάνουν τη δουλειά τους…κύριε Ozzy…η μηχανή του κάθε ανθρώπου που κάνει τη δουλειά κοστίζει όσο μία έξοδός σας για ποτό αλλά δε χρειάζεται και να το δείχνετε…Highlight; Το Paranoid, παιγμένο από Zakk, Slash και Gus…ό,τι έπρεπε!
Σε ένα show που είχε τα όλα του, μεγάλα κομμάτια και μεγάλες παρουσίες φύγαμε το βράδυ κατάκοποι και ευχαριστημένοι, παρά το γεγονός ότι παρακολουθήσαμε το φτωχότερο ίσως Rockwave Festival όλων των εποχών. Η στεναχώρια μου; Εκτός από το ότι δεν ήταν το live που έφευγες με το χαμόγελο στο στόμα και τη μουσική τσίτα στο αυτοκίνητο της διαδρομής, το γεγονός ότι πολλοί φίλοι και γνωστοί είτε είχαν δουλειά και δεν είχαν τα χρήματα να βρεθούν εκεί είτε είναι άνεργοι και έχουν πολύ πιο σοβαρά πράγματα να σκεφτούν…
Απαράδεκτη δε η αμέλεια του υπευθύνου ασφαλείας του χώρου, να αφήσει μία (!!!) πόρτα 4 μέτρων πλάτους ανοιχτή μόνο για να φύγουν περίπου πάνω από 7000. Ευτυχώς, δεν συνέβη κάτι σοβαρό.
Bark At The Moon
Μr. Crowley
Suicide Solution
I Don’t Know
Shot In The Dark
Rat Salad (solo [Gus G.] & drums)
Iron Man
War Pigs
N.I.B.
Fairies Wear Boots
Crazy Train
I Don’t Want to Change the World
Mama, I’m Coming Home
Paranoid
Χρήστος Ζαρκαδάκης
Κείμενο: Άρης & Χρήστος Ζαρκαδάκης
Φωτογραφίες: Χρήστος Ζαρκαδάκης