Μια φορά κι έναν καιρό, το μακρινό 1996, μια μπάντα ονόματι Aura Noir έβγαλε το “Black Thrash Attack”. Και κάπως έτσι καλά μου παιδιά γεννήθηκε αυτό που σήμερα λέμε black thrash. Και μιας που είπανε να μας επισκεφτούνε το περασμένο Σάββατο, είπαμε κι εμείς να πάμε να τους δούμε και να πούμε ένα ευχαριστώ…
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Ελένη Πατσουράκου (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Αρχικά βέβαια σκάσανε μύτη οι εγχώριοι Abyssgale, οι οποίοι δεν τσιγκουνεύτηκαν καθόλου σε blastbeats, πριμαριστά brutal και ανατριχιαστικά riffs. Και δεν το επέλεξα τυχαία το επίθετο…Οι κιθαριστικές φράσεις των δύο κιθαριστών είχαν πραγματικά κάτι το εξαϋλωμένο και απόκοσμο. Μην νομίσετε ότι οι Abyssgale μας σέρβιραν καμιά atmospheric παπάτζα, το black metal τους είναι μονοκόμματο, επιθετικό και ακραίο. Αλλά μέσα σε όλον τον πανικό τους καταφέρουν να μεταδώσουν μια eerie ατμόσφαιρα και αυτό τους προσέδωσε χαρακτήρα. Και το παίξιμο τους άψογο, έτσι;
Σειρά είχαν τα καλόπαιδα από τας Πάτρας, οι Death Courier. Ομιλητικοί και καλοδιάθετοι, όπως πρέπει να είναι ένα πατροπαράδοτο death metal σχήμα, δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να κερδίσουν τον κόσμο ο οποίος ανταποκρίθηκε γενναία. Γεμάτη εμφάνιση, δεμένο και ογκώδες power trio, μικρά και περιεκτικά κομμάτια, διασκευή σε Possessed, έξυπνα τοποθετημένα solos, ογκώδη φωνητικά, όλα όσα πρέπει να έχει μια παλικαρίσια death metal εμφάνιση για να περάσεις καλά με λίγα λόγια. Aπό μένα προσωπικά παίρνουν extra credits για την αναφορά στον Chicatilo και για τα στεφάνια του drummer. Και το “Copkiller” είναι μεγάλο κομμάτι.
Εκεί γύρω στις 23:00 σκάνε οι μουσαφίρηδες μας, Aura Noir. Αφού στήνουν τα πράγματά τους υπό έναν μαγευτικό πράσινο φωτισμό, τύμπανα, Black Thrash Attack και πάμε. Ο κόσμος σεληνιάζεται, ο φωτισμός γίνεται – πολύ ταιριαστά – κόκκινος, ο Apollyon είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ μορφή και μακράν η πιο black φιγούρα της μπάντας, ο Aggressor αν και καθιστός – είχε πέσει από τον τέταρτο αν θυμάστε πριν κάτι χρόνια – λειτουργεί σαν τον cool αντίβαρο και ο Blasphemer… ο Blasphemer βασικά είναι ο Blasphemer. Πραγματικά, προσπαθώ να ανασύρω τις σκέψεις μου από εκείνο το βράδυ και το μόνο πράγμα που μπορώ να σκεφτώ είναι ΕΝΕΡΓΕΙΑ.
Οι Νορβηγοί φαίνονται ακούραστοι, και αυτό το περνάνε με έναν μαγικό τρόπο στον κόσμο… Τι κι αν σπάει χορδή στο μπάσο (!) ο θεός ο Apollyon μετά το πρώτο μόλις κομμάτι (!!), τι κι αν του ξηλώνουν το καλώδιο από το ασύρματο στο encore τύποι που είχαν ανέβει για stage diving (!!!), αυτό το πράγμα που έγινε στο An Club το Σάββατο είναι δύσκολο να περιγραφεί… Πανικός, ταχύτητες, τεράστια riffs, Sons of Hades – “we’ll play a song about your underworld” – ακόμα περισσότερα riffs, άψογος ήχος, Hell’s Fire… Θα μπορούσα να γράφω κι άλλο, αλλά δε ξέρω τι νόημα έχει. Θα το πω λίγο προβοκατόρικα: Όποιος άκουσε το Conqueror εκείνο το βράδυ κατάλαβε ότι μόνο ό,τι έχει thrash στοιχεία μπορεί να είναι αληθινά ακραίο. Τέλος με Aggressor πίσω από τα τύμπανα να μας κάνει ανάποδο σταυρό με τις πατερίτσες του. Ναι ρε, ναι!
Και έτσι που λέτε καλά μου παιδιά, αφού ευχαριστήσαμε τους Aura Noir για το βράδυ εκείνο και το black thrash γενικότερα, ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα. At dawn, ruins is all that is left που λέει και το τραγούδι; Αυτό ακριβώς!