Να σας πω την πικρή μου αλήθεια, ο εν λόγω δίσκος δεν με κέρδισε στις πρώτες ακροάσεις. Το θεωρούσα λίγο για να μη πω βαρετό σε σχέση με το ομώνυμο ντεμπούτο τους προ τριετίας. Έτσι αποφάσισα να του δώσω και άλλες ευκαιρίες…..!
Με εξαίρεση το εναρκτήριο κομμάτι “The Witches Remains” το οποίο είναι χαλαρά το χειρότερο του δίσκου, ο υπόλoιπος δίσκος είναι μια ωδή στη μήτρα αυτής της μουσικής, στα απέθαντα 70’s. Το “Personal Riot” που ακολουθεί έπρεπε να ανοίγει το δίσκο με τα ωραία του riff και το groove του, το ‘’ Big Fat Boogie’’ ακολουθεί από κοντά και σίγουρα μια από τις ομορφότερες συνθέσεις του δίσκου.
“Blue Pills” και εδώ τα πράγματα αρχίζουν και αγριεύουν επικίνδυνα το bluesy αίσθημα βγαίνει στην επιφάνεια και μεγαλουργεί! Συνέχεια με “Square Headed Dog” και οι Pentagram αναφορές κάνουν την εμφάνιση τους και εσύ βρίσκεσαι χαμένος και να σκέφτεσαι τι κατραπακιά είναι αυτή που έπαθα; “Mystery Machine” με τις ΝWOBHM αναφορές και εδώ οι Brutus κεντάνε και είναι πιο κοντά στην αισθητική των συνοδοιπόρων τους Horisont από τη γειτονική Σουηδία.
Το “Crystal Parrot” αμέσως επόμενο κομμάτι ξεκινάει με southern rock feeling το οποίο και διατηρεί καθόλη τη διάρκεια του, έχοντας τη φυσαρμόνικα σε πρώτο ρόλο. Τα δύο εναπομείναντα κομμάτια, “Reflections” και “Can’t Help Wondering Why”, είναι οι καταλληλότερες επιλογές για τον επίλογο του δίσκου.
Εν ολίγοις, οι Brutus δεν σοκάρουν, ούτε καινοτομούν, η μουσική που αποφάσισαν να μας δωρίσουν βγαίνει από την καρδιά και αυτό είναι το ιδανικό. Στα 44:59 που διαρκεί ο δίσκος ίσως να ανακαλύψεις μουσικές που αγνοούσες ότι υπάρχουν και να αρχίσεις και εσύ να κολύμπας στα άδυτα των 70’s!
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: H έκδηλη αναφορά στη μήτρα του σκληρού ήχου, το φανταστικό εξώφυλλο.
The Bad: “The Witches Remains”
Βαθμολογία: 4,5 / 5
[/stextbox]