Δύσκολη μέρα η προηγούμενη Παρασκευή. Από τη μία η W.A.S.P. μαζί με όλα τα ευτράπελα, από την άλλη οι The Heavy που απ’ό,τι έμαθα τα έσπασαν και στη μέση η ελληνική σκηνή και μια προσπάθεια αυτής να προβάλλει τη δύναμή της στο ελληνικό κοινό. Το παράδοξο με τις ελληνικές μπάντες όταν η προσέλευση στις συναυλίες είναι μικρή, είναι πως όταν βάζουν ένα status στο Facebook με μια … δυσαρέσκεια για την προσέλευση, έχουν περισσότερα likes από όσους παρευρέθηκαν. Ναι δεν ξεκινάω καλά, αλλά έχει παραγίνει αυτό το πράγμα (εννοώ το φαίνεσθαι και το “like” για την υποστήριξη αλλά όταν είναι να σε υποστηρίξω πραγματικά κάνω την πάπια και δεν εμφανίζομαι ούτε απ’έξω). Έτσι λοιπόν και την Παρασκευή όπου… ζήτημα αν σύνολο ήταν 80 άτομα, δεν μπορούσα να υπολογίσω ακριβώς τον αριθμό, διότι αρκετοί ήταν εκεί όπου ήρθαν, είδαν την μπάντα που υποστηρίζουν και έφυγαν στα καπάκια (τι γλυκό και αυτό!), είχαμε την ευκαιρία να δούμε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της ελληνικής metal σκηνής σε σχεδόν όλα της τα είδη! Ας ξεκινήσω να σας λέω και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Ανταπόκριση: Δέσποινα Δευτεραίου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Strangeyez
Πρώτοι εμφανίστηκαν οι Strangeyez, οι οποίοι δήλωσαν ότι προσπαθούν εδώ και αρκετό καιρό να κάνουν κάτι, να είναι στην σκηνή, παρ’όλα αυτά δεν κατάφερα να βρω πληροφορίες για αυτούς (και ζητώ συγνώμη)! Το πιο θετικό απ’όλα ήταν ότι βγήκαν με απίστευτη διάθεση και χωρίς καθόλου άγχος, αν και ήταν η πρώτη μπάντα που εμφανίστηκε στη σκηνή, είχαν και το δικό τους κοινό που υποστήριξε πολύ θερμά την προσπάθειά τους! Επέλεξαν να μας χαρίσουν 3 διασκευές, το “Burning Times” από Iced Earth η οποία ήταν μάλλον… πάνω των δυνατοτήτων τους και έπεσε σχετικά νωρίς (2ο κομμάτι), το “Ending Credits” των Opeth που αποτέλεσε ένα πολύ χαλαρό διάλειμμα μέσα στα δικά τους γρήγορα και δυναμικά κομμάτια και το “Alison Hell” των Annihilator, ένα μεγάλο respect για την επιλογή και για την εκτέλεση – λίγοι αντιστάθηκαν να μην χτυπηθούν! Ως προς τα δικά τους κομμάτια, ακούσαμε μια δεμένη μπάντα, ειδικά οι ιδέες με τις δισολίες στις κιθάρες ήταν εντυπωσιακές, με αρκετά προβλήματα όμως στη φωνή, όπου αρκετές φορές αναγκαζόταν να παραλείπει στίχους ή να αλλάζει τον τόνο ώστε να μην κουράζεται. Ειλικρινά θα το αναφέρω ξανά ότι δεν έχω εικόνα για την ιστορία της μπάντας ούτε τα στοιχεία τους, όμως το θέμα της φωνής είναι κάτι που θα πρέπει να κοιτάξουν σοβαρά.
Never Trust
Επόμενοι, οι Never Trust, οι οποίοι ήταν μια ενδιαφέρουσα μίξη του thrash και του metalcore τουλάχιστον ως προς τα φωνητικά. Χωρίς πολλά πολλά, έκαναν αρκετή φασαρία μέσα στο Κύτταρο, προκαλώντας το ενδιαφέρον όλων σχεδόν των παρευρισκομένων, μια αμήχανη 50αριά κόσμου! Πολύ καλή σκηνή και για την εμφάνιση αλλά και την γενικότερη εικόνα της μπάντας ήταν όταν ανέβασαν τον προηγούμενο τραγουδιστή τους και τραγούδησε μαζί τους. Προς γνώση και συμμόρφωση για όσα δημόσια ξεκατινιάσματα έχουμε δει κατά καιρούς μεταξύ πρώην και νυν μελών από μπάντες, οι πιτσιρικάδες Never Trust μας δείχνουν τον δρόμο. Για να επιστρέψω στα της μουσικής τους, είναι ένα πολύ καλό πάντρεμα του παρελθόντος, του βρώμικου και επιθετικού thrash metal με τα πιο #core φωνητικά του παρόντος, η σκηνική τους παρουσία εξαιρετική εκτός από τον στατικό κιθαρίστα στα αριστερά που λίγο με παραξένεψε (πώς κρατιόσουν βρε παιδάκι μου;) και guess what, αποκτήσατε μια fan ακόμη!
Ivory Tower
Next ones: The mighty Ivory Tower. Δε θα ξεχάσω τη στιγμή που όλοι λέγανε από πού ήρθαν αυτοί ενώ το εισιτήριο έγραφε πάνω Prejudice Reborn! Προσωπικά, πιστεύω ότι ήταν η πιο άσχετη πραγματικά προσθήκη της βραδιάς (προσοχή, όχι άσχετη μπάντα, οι άνθρωποι ξέρουν πολύ καλά τι παίζουν και είναι ίσως και από τις πιο πιστές μπάντες του καθαρού heavy metal ήχου της ελληνικής σκηνής). Να το δικαιολογήσω, υπήρχε ένα τεράστιο κενό μεταξύ αυτών και των υπόλοιπων μπαντών, μα θέλετε σε ηλικία, μα σε είδος και ύφος. Παρ’όλα αυτά η εμφάνισή τους ήταν υποδειγματική, με τα σχετικά videowall και λοιπά, τρομερά οργανωμένη, σχεδόν επαγγελματική. Ο Dee αποτελεί προσωπική μου αδυναμία στα φωνητικά, εκφραστική ερμηνεία με γεμάτη φωνή και εξαιρετικές ψηλές νότες, με μεγάλη μου χαρά να τους ξαναδώ. Κάπου εκεί στα μισά είπαν ότι θα κυκλοφορήσουν μια δισκογραφική δουλειά αλλά με άλλο όνομα; Δεν ξέρω αν κατάλαβα καλά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε να περιμένουμε νέα από εκείνους.
Sorrowful Angels
Sorrowful Angels. Είναι η τρίτη φορά που έχω τη χαρά να τους δω, μια μπάντα που με κάθε της εμφάνιση, αποκτά μεγαλύτερη εμπειρία και άνεση, μόνο που έχω να κάνω και πάλι την ίδια παρατήρηση: Διονύση όταν μιλάς στο μικρόφωνο δεν καταλαβαίνουμε τι λες. Ευτυχώς πάντως δεν ισχύει το ίδιο και όταν τραγουδάει ο Διονύσης – είδα μια τάση προς το brutal, πολύ θετική αλλαγή, ελπίζω να τη διατηρήσουν και στην επόμενη δισκογραφική δουλειά τους. Μετά την αποχώρηση του Φίλιππου Παπακυριακού από τις κιθάρες, υπάρχει νέο μέλος και δεν είναι άλλος από τον Στέλιο Μαυρομύτη (αν σας λέει κάτι το όνομα, καλά θυμάστε, υπήρξε μέλος των SepticFlesh) ο οποίος απ’ό,τι φαίνεται, δεν άργησε να προσαρμοστεί με την σκηνική παρουσία και το ύφος της μπάντας. Παρ’όλο που όλα τα μέλη είναι εξαιρετικοί μουσικοί, δεν μπορεί να μην πέσει το μάτι σου στον λεγόμενο Boozerman που ξεσήκωνε συνεχώς τον κόσμο και βρισκόταν μονίμως σε κίνηση, πέρα δώθε στη σκηνή. Πολύ καλή εμφάνιση, ξεσηκωτική και ό,τι έπρεπε για να υποδεχτούμε τους πιο… εναλλακτικούς (και δεν είναι αρκετά σωστός ο τίτλος) της βραδιάς…
Trendy Hooliguns
…που ήταν οι Trendy Hooliguns. Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ, δεν ξέρω που θα έπρεπε να δώσω βαρύτητα, στην μουσική ή στην σάτιρα και τη διασκέδαση που προσφέρει αυτή η μπάντα. Το σίγουρο είναι ότι τα κομμάτια τους αποδίδονται πολύ καλύτερα όταν είναι live, ο Sexpyr δίνει κανονική παράσταση επί σκηνής, μιλάει με τον κόσμο, κάνει αστεία, χορεύει, μια άκρως επιβλητική παρουσία, μια… τεράστια φωνή που εξέπληξε τους πάντες. Νομίζω ότι οι Trandy Hooliguns ήταν οι νικητές της βραδιάς διότι, όσοι παρευρέθηκαν προέρχονταν από πολύ διαφορετικά ακούσματα, είτε πιο metalcore όπως ήταν οι Never Trust είτε πιο σκοτεινοί-ατμοσφαιρικοί όπως είναι οι Sorrowful Angels είτε πιο μοντέρνοι, trancecore από οι Fallen Within ή κλασσικοί metalheads όπως οι Ivory Tower και όμως τα κεφάλια όλων ανεξαιρέτως ήταν στραμμένα προς την σκηνή και οι περισσότεροι από αυτούς γούσταραν κιόλας. Κατάφεραν κάτι μοναδικό: να χτυπιόμαστε με τον ρυθμό και παράλληλα να γελάμε μέχρι δακρύων με τους στίχους. Highlight της εμφάνισής τους: Χριστοοοοοός Ανεεεεεεέστη εκ νεκρωωωωωών… και όσοι ήταν εκεί, κατάλαβαν! (το γράφω και παράλληλα ξεκαρδίζομαι μόνη μου!
The Fallen Within
Για το τέλος της βραδιάς ήταν οι headliners Fallen Within, που κυκλοφόρησαν τον 2ο δίσκο τους “The Day You Died Inside” και ουσιαστικά θα ήταν η πρώτη φορά που θα τον παρουσίαζαν στο κοινό. Με μία άκρως ηλεκτρονική, σχεδόν trance εισαγωγή ξεκίνησαν το set τους, με ενθουσιασμό και κίνηση επί σκηνής, ο Steve είναι εξαιρετικός screamer με κραυγές που σε άφηναν με ανοιχτό το στόμα, στα καθαρά υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα αλλά ήταν άψογος performer. Η αλήθεια είναι πως έγινε αυτό που φοβόμουν: δεδομένης της ώρα όπου ήταν σχετικά αργά περίπου 11μιση με 12 παρά, και δεδομένου του γεγονότος ότι οι Fallen Within είναι κάτι πολύ πιο προχωρημένο και πιο… καινούριο και άγνωστο ίσως ακόμα στο ελληνικό κοινό, υπήρξαν αρκετές αποχωρήσεις από τον κόσμο, με μια μεγάλη, για τα δεδομένα του αριθμού των παρευρισκομένων πάντα, μερίδα κόσμου να στέκεται μπροστά και να υποστηρίζει την μπάντα.
Μια μεγάλη βραδιά με πολλά ενδιαφέροντα αθηναϊκά σχήματα που βέβαια εξαιτίας της ποικιλίας των ειδών δεν μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα και ναι ξέρω ότι είναι φεστιβάλ και ξέρω ότι στα φεστιβάλ και ειδικά του εξωτερικού παίζουν ανάμεικτα είδη, όμως σε επίπεδο εντός συνόρων Ελλάδας κάτι τέτοιο δεν μπορεί να παίξει με επιτυχία και φάνηκε και στην βραδιά της Παρασκευής αλλά και του Σαββάτου. Ελπίζουμε και σε άλλες τέτοιες βραδιές περισσότερο δεμένες ως προς το είδος κυρίως, (γιατί ως προς το δέσιμο μεταξύ των μπαντών, υπήρχε τεράστια αλληλοϋποστήριξη και επικοινωνία).