Οι Mr. Highway Band και το Music Highway Festival έβαλαν την υπογραφή τους στο βράδυ της περασμένης Παρασκευής στο Kyttaro Live για 7η χρονιά, έχοντας πλάι τους τους Grey River & The Smoky Mountain, Rusty Bonez και The Jet Black. Φυσικά δε θα μπορούσαν να λείπουν από εκεί όλοι οι παλιοί φίλοι που συνοδεύουν τους Mr. Highway Band σ’ αυτό το ταξίδι όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και όλοι οι καινούριοι που επιλέγουν να γίνουν κι αυτοί πλέον συνοδοιπόροι.
Ανταπόκριση: Χριστίνα Σούκη / Φωτογραφίες: Στελλίνα Ταράση (δείτε εδώ περισσότερες)
Τη βραδιά θα ανοίξουν οι Grey River & The Smoky Mountain γύρω στις 21:30, που εκείνο το βράδυ απέκτησαν ακόμη μεγαλύτερο fan base και ανάμεσά τους κατατάσσομαι κι εγώ. Η πεντάδα αυτή συγκροτεί ένα folk συγκρότημα, που φέρνει στο σανίδι σκηνές άγριας Δύσης, καουμπόικης ζωής, αμερικάνικης υπαίθρου και προφανώς όλα αυτά συνοψίζονται στο ιρλανδικό τους γονίδιo της μεγάλης μεταναστευτικής τάσης τον 19ο αιώνα. Ιδανικοί να συνδυάσεις τις μπίρες σου και να χορέψεις, γιατί σου προκαλούν αυτήν την ευθυμία της αποσυμπίεσης από σκοτούρες και υποχρεώσεις. Ωραίες οι φωνές τους, που δένουν και μεταξύ τους, ενώ το πολυοργανικό τους αποτέλεσμα, το οποίο άλλωστε δε συνηθίζεται τόσο, προσθέτει ακούσματα που σε έλκουν να επεξεργαστείς και να ανακαλύψεις. Με όπλο τους το νεογέννητο album, “Captain Death”, κινήθηκαν εξαιρετικά εκείνο το βράδυ. Σίγουρα δεν τους λείπει ούτε η ποικιλία στο set-list, ούτε η εμπειρία ως μουσικοί, ενώ εγώ των heavy ακουσμάτων, δεν παρέλειψα να δω και κάποια επιρροή από τους λατρεμένους Dropkick Murphys. Οι Grey River & The Smoky Mountain είναι καταπληκτικοί!
Παραδίδουν τα ηνία στους Rusty Bonez αμέσως μετά, τους οποίους θαρρώ πως έπρεπε επιτέλους να τους τσεκάρω και ζωντανά. Και ήταν πολύ ωραίοι! Δένουν μεταξύ τους με μία χημεία, που προδίδει ξεκάθαρα τη φιλία που τους ενώνει πάνω απ’ όλα. Δεν είναι επιτηδευμένοι, ούτε υπερβολικοί, μα μόνο σίγουροι, έμπειροι και προσηλωμένοι σ’ αυτό που παίζουν. Ο κάθε ένας από τους τέσσερις έχει τους δικούς του λόγους να σου εθιστούν την προσοχή στον τρόπο που παίζουν κι αυτό τους κάνει δυνατή τετράδα, χωρίς να ξεχωρίζει κάποιος περισσότερο από κάποιον άλλον. Ακούσαμε το δίσκο τους, “Wrath”, που προσωπικά τον εντάσσω στο top 10 μου για το 2017, ενώ θα μπορούσα άνετα να χρησιμοποιήσω στη λίστα των επιθέτων μου τη λέξη ‘εκρηκτικοί’ (μπορούν σίγουρα να γίνουν και περισσότερο, βέβαια)! Οι Rusty Bonez μόλις ξεκίνησαν, έφεραν στη ‘βαριά’ σκηνή το δικό τους rock ‘n’ roll και έχουν ακόμη να μας ετοιμάσουν και να μας παρουσιάσουν πολύ υλικό, ενώ το κυριότερο, θα ισοπεδώνουν τη σκηνή και θα την κάνουν κομματάκια κάθε φορά που θα την ανεβαίνουν. Είναι μεθοδευμένοι και κυρίως φροντίζουν να περνάνε καλά, ώστε να στο μεταδίδουν. Και ερωτώ εγώ τώρα, αν έχουμε φτάσει αισίως στο ‘εκρηκτικοί’ από τώρα, το μελλοντικό ‘ισοπεδωτικοί’ θα το αντέξουμε; Challenge accepted, παιδιά!
Όταν οι Mr. Highway Band εμφανίστηκαν μπροστά μας, ξέραμε ακριβώς τι θα συμβεί, γιατί το περιμέναμε. Κόσμος που τραγουδούσε από την αρχή ως το τέλος, κομμάτια που έχουν γραφτεί στην καρδιά της μπάντας και του κοινού. Ο κόσμος ερχόταν για να τιμήσει για έβδομη φορά αυτήν την τεράστια (γιατί περί αυτής πρόκειται) μπάντα. Οι Mr. Highway Band έχουν καταφέρει να μιλήσουν πολύ στις ψυχές μας αδιαμφισβήτητα με τη μουσική τους, με την προσωπικότητα τους, με τις δράσεις και με το χαρακτήρα τους, κι αυτό είναι που αγαπάει τόσο το κοινό. Ότι μαζί τους νιώθουν ‘σπίτι’. Και είναι αμφίδρομο αυτό το πράγμα. Με τον καινούριο τους πλέον κιθαρίστα εμφανίστηκαν για μια ακόμη βραδιά και απέδειξαν όλα αυτά που είναι τόσα χρόνια. Γιατί οι Mr. Highway Band δεν είναι απλώς μία μουσική μπάντα, είναι από αυτούς που αποτελούν ιδέα για τον κόσμο. Συνεχίζουν την μακρόχρονη πορεία τους με σταθερούς πιστούς από την πρώτη μέρα της δημιουργίας τους και με μία δυνατά ενωμένη οικογένεια. Με καλούς φίλους να τους βοηθάνε επί σκηνής έφτασαν μέχρι το τέλος του set-list σε έναν θεσμό που κατάφεραν να καθιερώσουν εκείνοι με τις δικές τους δυνάμεις και μεράκι, και που κάθε χρόνο φέρνει ακόμη περισσότερους σε αυτήν την αγκαλιά. Οι Mr. Highway Band κατάφεραν να γίνουν η παράδοσή μας και το Music Highway Festival είναι το παιδί τους που ολοένα μεγαλώνει!
Το τέλος ήρθε με τους μικρούς της παρέας, The Jet Black, οι οποίοι είναι ένα κράμα από garage punk, alternative, grunge, rock ‘n’ roll, stoner rock, που σίγουρα δεν μπορώ να χαρακτηρίσω ακριβώς. Και ήταν καλοί! Αν και κάπου μυρίστηκα το grunge του Seattle, που το αποδίδω σίγουρα στο ύφος και το στυλάκι του frontman τους, τελικά είναι ένα experimental κράμα κυρίως, το οποίο θα χαρακτήριζα ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Αν και περασμένη η ώρα και με κομμάτι του κοινού να αποχωρεί, όσοι έμειναν μέχρι το τέλος δεν έμειναν παραπονεμένοι, γιατί οι The Jet Black βρήκαν τρόπο να παρουσιάσουν ένα ιδιαίτερο set-list που σε κρατούσε σε εγρήγορση και σε προέπεμπε να τους παρακολουθήσεις. Μικροί και άπειροι βέβαια, αλλά διαθέτουν δυνατά στοιχεία και αρκετό πάθος και ενθουσιασμό τόσο να εξελιχθούν όσο και να αρχίζουν να βρίσκουν και τη μουσική τους ταυτότητα. Το κουαρτέτο αυτό, σε καμία περίπτωση, δε θα χαρακτηριζόταν κακό κι ό,τι μας παρουσίασαν ήταν πραγματικά αξιόλογο. Οπότε, εύχομαι να τους ξαναδούμε!