Δεν θα έχανα με τίποτα την παρουσίαση δίσκου των heavy rock n’ rollers 45Rats, παρέα φυσικά με τους Fuel Eater και με τους άκρως ερωτεύσιμους Βuzzdealers… Ίσως από τα πιο κρύα σαββατόβραδα μέχρι στιγμής, νοσταλγώντας ξανά το θρυλικό An Club, πήγα μέχρι τα Εξάρχεια για να δω τρεις αναμενόμενα απίστευτες μπάντες, και όπως αποδείχθηκε είχα δίκιο. Κάθε μια είχε κάτι να μου ψιθυρίσει μέσα από την μουσική της, από τους στίχους της και από τις σκληρές κιθάρες που ηχούσαν στα αυτιά μου καθ’ όλη την διάρκεια. Ένα αναμφισβήτητα δυνατό line up εκπρόσωπων του heavy/doom rock, rock n’ roll και psychedelic blues rock δηλαδή.
Ανταπόκριση: Έφη Καραμούσαλη / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Το live άνοιξαν οι The BuzzDealers, ή αλλιώς “τα τέσσερα καρό πουκάμισα” όπως μου αρέσει να τους αποκαλώ. Αισθησιακά φωνητικά με την έξυπνη χρήση του green bullet, δυνατά τύμπανα και δύο κιθάρες κάνοντας με να φωνάξω για πρώτη φορά ότι η έλλειψη μπάσου δεν είχε απολύτως καμία σημασία! Οι στίχοι τους για μια ακόμη φορά με έκαναν να νιώσω ερωτευμένη με μια ιδέα, με μια κατάσταση, με την σκηνή του An. Άνοιξαν το set τους με το “Who’s Gonna Save My Roll”, αποτελώντας ένα δυνατό ξεκίνημα που έμενα προσωπικά με ταρακούνησε! Στην συνέχεια έπαιξαν ένα νέο κομμάτι τους, επιθυμώντας να το αφήσουν προς το παρόν άτιτλο, συνέχισαν ακάθεκτοι με τον μοναδικό τους τρόπο να μαγεύουν, παίζοντας το “From Mars to Venus” και αμέσως μετά, με πολύ θάρρος, διασκεύασαν The Doors! Αυτοί οι νέοι λοιπόν τόλμησαν και τα κατάφεραν να μας αποστομώσουν με μια ανατρεπτική διασκευή.
Φυσικά δεν θα έλειπε το αγαπημένο μου ίσως κομμάτι του setlist τους, το “Midnight Doubts”, με τον Ζαννή Ψιλόπουλο να ψιθυρίζει στο κοινό “Cold in my home” κάνοντας με να ανατριχιάσω με τον τρόπο που ακούγονταν φράσεις όπως “Help me again, I’m confined myself.” μέσω του green bullet. Ακολούθησαν τα “Hypersonic Hell” και “Ambiguous Talk” το όποιο είναι διαθέσιμο στο YouTube, ένα ιδιαίτερο κομμάτι με θράσος θα έλεγα, καθώς δημιουργεί πληθώρα συναισθημάτων και προβληματισμών. Γνωρίζοντας καλύτερα αυτά τα παιδιά, με έκαναν να θέλω να τους ακούω κάθε φορά περισσότερο από την προηγούμενη, η ψυχεδελική τους κουλτούρα, αυτές οι επιρροές που κουβαλούν μες στην ψυχή τους αντικατοπτρίζονται στην μουσική τους, έχοντας την ικανότητα να το μεταδώσουν στο κοινό τους. Αυτό θα το αποκαλούσα χάρισμα. Καταφέρνουν με έναν πολύ μοναδικό τρόπο να ξεσηκώσουν όχι μόνο τους οπαδούς τους, αλλά και αυτούς που ακούν για πρώτη φορά την μουσική τους. Δεν κρύβω ότι τους έχω ξαναδεί και σε άλλες μουσικές σκηνές, παρόλα αυτά η εμφάνιση τους στο stage του An Club ήταν η καλύτερη τους!
Δεύτεροι στην σειρά έπαιξαν οι
Fuel Eater, μια μπάντα που έκανε τα χιλιόμετρα της για να έρθει μέχρι την πρωτεύουσα. Οι Πατρινοί αυτοί heavy rock-άδες αποτέλεσαν μια ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς, μια μπάντα που εντυπωσίασε με την εναλλαγή στα φωνητικά από δυναμικά σε πιο ήπια και το αντίστροφο, με τον μπασίστα που έδειχνε focused σε πλήρη συγχρονισμό με τα drums και τον αριστερόχειρα κιθαρίστα της μπάντας. Οι επιρροές τους είναι φανερές, αλλά και ο τρόπος που θέλουν να περάσουν την μουσική τους παιδεία στο κοινό. Kαι αυτό το διαπίστωσα από την έντονη επιθυμία του κοινού να μην τελειώσει η live εμφάνιση τους, ζητώντας επίμονα «ακόμα ένα». Ξεκίνησαν λοιπόν την πολυπόθητη εμφάνιση τους με τον τραγουδιστή τους να δίνει το έναυσμα για ένα ατελείωτο headbanging και να αρχίζουν με το “Reptile Skin”. Συνέχισαν με το “Dead End” το όποιο μάλιστα και ξεχώρισα. Στην πορεία, το “The Blind Watchmaker” και το “Pretty People” συγκέντρωσαν το κοινό σε έναν μεγάλο κύκλο, καθώς απολάμβανε κάθε λεπτό από το moshing.
Από το setlist τους δεν θα μπορούσαν να λείπουν το ρυθμικό “Deep Knowledge”, το “Refuge Denied” με τον απολυτό χαμό να επικρατεί από κάτω και την ικανοποίηση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του τραγουδιστή. Κάπου ανάμεσα αυτών των δυο κομματιών υπήρχε και ένα νέο κομμάτι, άτιτλο, το όποιο δεν έκανε κάποια ιδιαίτερη αίσθηση με την καλή έννοια, καθώς το κοινό συμπεριφέρθηκε σαν να το είχε ακούσει επανειλημμένες φορές. Ένα αξιόλογο τραγούδι με πολλές ομοιότητες με τα προηγούμενα τόσο στην ουσία, όσο και στη διάθεση. Αξίζει να αναφερθεί ότι παρατήρησα έντονα στοιχεία από Planet of Zeus, Νightstalker και φυσικά Black Sabbath. Ναι, είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν στοιχεία άλλης μπάντας ή μουσικού που να σε διαμορφώνουν ως προσωπικότητα, παρ’ όλα αυτά εγώ προσωπικά θα ήθελα να ακούσω κάτι διαφορετικό από τους Fuel Eater, διότι πιστεύω ότι έχουν μέλλον και πολλή όρεξη στο να δημιουργήσουν και να εξελιχθούν μέσα από την τέχνη τους. Για κλείσιμο μας ετοίμασαν το “Κing of a Desert Utopia”, ένα κομμάτι που ήμουν σίγουρη ότι δε θα έλειπε από εκείνη την βράδια, ανυπομονώντας να το ακούσω. Άξιζε τελικά η αναμονή καθώς έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό στο συγκεκριμένο, πωρώνοντας ακόμη περισσότερο το εκστασιασμένο κοινό.
Φυσικά και οι
45Rats με επιβεβαίωσαν! Ένα καθαρά instrumental συγκρότημα που μπορούν να σταθούν μπροστά μου και να πωρώσουν με την groov-α τους τον εγκέφαλο μου. Μετά από τέσσερα χρόνια, και έχοντας ήδη το “Εlectric”, μπαίνουν ακόμη πιο δυνατά παρουσιάζοντας μας στο live του Σαββάτου την καινούργια τους δισκογραφική δουλεία που ακούει στο όνομα “Gazer”. Δυναμικοί, συγκεντρωμένοι, με αποφασιστικότητα δεν μου άφησαν καμία άλλη επιλογή από το να ενθουσιαστώ και να μη μου φανεί βαρετό το γεγονός ότι έλειπαν τα φωνητικά από την μπάντα τους …μια βάρδια πλούσια από τα εξαιρετικά φωνητικά των BuzzDealers και των Fuel Eater. Η εμφάνιση τους ξεκίνησε με το “5-2”, δυνατές κιθάρες, με απόλυτα συγχρονισμένα μπάσο και drums έδωσαν ένα groovy αποτέλεσμα. Συνέχισαν με το “Overdraw” και το “Double cut” του οποίου το video clip βρίσκεται στο YouTube και απαρτίζεται από ένα τετράλεπτο, πολύ ενδιαφέρον animation. Δυναμικά προχώρησαν με μια μαγική τριάδα πιο σκληρών κομματιών – δηλαδή αυτών των “Mark it Zero”, “Powerstroke” και “Virus”, ιδανικά για να ξεσηκωθούν όσοι βρίσκονταν στον χώρο του Αn Club. Στην πορεία ακλούθησε το μοναδικό τραγούδι του δίσκου τους που έχει φωνητικά, “Jailtrain”, παρέα με τον vocalist των The Βuzzdealers. Τέλος έκλεισαν με ένα κομμάτι από το ντεμπούτο τους, το “Predition: Pain”.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω περισσότερα, σαφέστατα ένα άψογο εκτελεστικά live, σε μια από τις μεγαλύτερες αθηναϊκές σκηνές, με εξαιρετικούς μουσικούς, των οποίων η τέχνη τους όπως μου αρέσει να αποκαλώ αυτό που κάνουν, θα με απασχολήσει και στο μέλλον, διαφορετικοί μεταξύ τους, μοναδικοί. Αγαπούν την μουσική τους, ο καθένας διαφορετικά και αυτό φαίνεται πάνω στο stage. Ήταν μια συνεργασία τριών σχημάτων που δικαίως με έκανε να ενθουσιαστώ το βράδυ του Σαββάτου και να θέλω οπωσδήποτε να τους ξαναδώ!