Με αφορμή την έναρξη της ελληνικής περιοδείας των Ρουμάνων RoadkillSoda (δείτε όλες τις πληροφορίες εδώ), ο κιθαρίστας τους, “Panda Elixir”, αποκαλύπτει στο Rockin’Athens τα 10 αγαπημένα του albums.
Είμαι ενθουσιασμένος που θα γράψω για τα all-time αγαπημένα μου κορυφαία-σούπερ-έξτρα-ουάου-εντυπωσιακά albums που με επηρέασαν. Αλλά εδώ είναι το πρόβλημα – για μένα τουλάχιστον. Για εμένα η μουσική είναι το οξυγόνο μου, ζω χάρις σε αυτή. Οπότε το να υπάρχει ένα album που γουστάρω εντελώς είναι κάτι σπάνιο. Πιθανότητα έχω γράψει τη μουσική στα albums που μου αρέσουν, διότι αλαζονικό καθίκι ή όχι, απολαμβάνω τη μουσική μου. Τώρα, ας επιστρέψουμε εκεί που ήμαστε. The number 1, το νούμερο 1, ή στη Ρουμανία, numarul 10, album που με έκανε να ξανασκεφτώ τη μουσική το λιγότερο θα είναι για πάντα το “Songs for the Deaf” των Queens of the Stone Age.
Κεφαλαίο 1: Το κορυφαίο.
Songs for the Deaf – Queens of the Stone Age – 2002
Τους άκουσα για πρώτη φορά το 200…; Θα ήταν το 2001 ή 2002, αλλά δε θυμάμαι ακριβώς. Αλλά έπαιζαν σε μια συναυλία-έκπληξη σε ένα event του MTV2 Zane Lowe. Δε νομίζω ότι ήταν ο Gonzo. Τέλος πάντων, σκέφτηκα: τι στο διάολο; Επειδή ήταν heavy, είχε το απαραίτητο γκάζι, πολύ ρυθμό, ωραία φωνητικά, πραγματικά ξεχωριστές κιθαριστικές μελωδίες που σε έκαναν να κουνήσεις τους γοφούς σου όλη την ώρα. Ναι, αυτό το album το έκανε αυτό. Και μπορώ να το ακούσω όπως είναι και να το γουστάρω αληθινά. Κάθε φορά. Και με βοήθησε να απολαύσω ωραίες στιγμές και να ξεπεράσω κακές. Συγχαρητήρια γι’ αυτό κύριε Josh. Το γεγονός πως μετά από 13 χρόνια παίξαμε μαζί με τον Nick Oliveri ένα τραγούδι των QOTSA (το “Autopilot”) ήταν τόσο ευτυχές και ήταν μια απίστευτη εμπειρία για μένα και ως μουσικό και ως οπαδό. Οπότε αυτό είναι το κορυφαίο. Άκουσε το “Go with the Flow” και θα νιώσεις πως βρίσκεσαι σε ένα stoner κυνηγητό σε αυτοκινητόδρομο.
Κεφαλαίο 2: Δεν παίζει με τους κανόνες.
Foo Fighters – Greatest Hits – 2009
Ξέρω πως κανείς δε βάζει greatest hits δίσκους στη λίστα του, αλλά νομίζω πως το συγκεκριμένο συμπεριλαμβάνει και ακυκλοφόρητο υλικό. Και τέλος πάντων, είναι η δική μου λίστα, σωστά; Πάντα γούσταρα κομμάτια των Foo Fighters. Δε μπορώ να πω για ολόκληρα albums, αλλά πολλά κομμάτια τους. Λοιπόν, κυκλοφόρησαν αυτό το album το 2009. To αγόρασα σε βινύλιο και φίλε μου, ω φίλε μου. Είναι απλά πανέμορφο. Βλέπεις, για μένα ο Dave Grohl είναι ένας τρελά ιδιοφυείς μουσικός. Ήταν ο drummer ενός μικρού συγκροτήματος με το όνομα Nirvana, αλλά και για τους QOTSA, στο album νούμερο ένα. Eίναι ένας γαμάτος συνθέτης και πολύ ωραίος τραγουδιστής. Και παίζει κιθάρα σαν rock n’ roller. Τι άλλο μπορείς να ζητήσεις; Βρίσκω τη μουσική τους απίστευτη από τη μία πλευρά. Μουσικά μιλώντας είναι πολύ μελαγχολική, αλλά με μια αναζωογονητική πλευρά σε όλα, κάνοντάς την εντάξει. Είτε είσαι στα κάτω σου είτε όχι, θα νιώσεις καλύτερα όταν τους ακούσεις. Tσέκαρε το κομμάτι “Wheels”.
Κεφάλαιο 3: Όταν θέλεις να γίνει κάτι σωστά, κάνε το μόνος σου.
Brant Bjork – Jalamanta – 1999
Ο Brant Bjork ήταν ο drummer των Fu Manchu, των Kyuss και των Vista Chino. Οι βασιλιάδες του stoner rock. Λοιπόν, προφανώς έχει και μια πολύ καλή δημιουργική συνθετική πλευρά μέσα του. Το ’99 μπήκε στο studio και μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες, 2 ή 3, ηχογράφησε το “Jalamanta”. Μια μουσική ομορφιά, όπου παίζει τα πάντα. Και ξέρεις τι λειτούργησε τέλεια. Η ρυθμική του προσέγγιση στα κιθαριστικά riffs και solos είναι απλά φοβερά. Η απαλή φωνή του τα λέει όπως είναι. Αγαπώ αυτόν τον δίσκο και θεωρώ πως είναι ένα ανθολόγιο. Γουστάρω πολύ το τραγούδι “Too many chiefs, not enough Indians”, επειδή τα λέει όπως πρέπει. Όλοι θέλουμε να είμαστε στην κορυφή της πυραμίδας αλλά κανείς δεν είναι πρόθυμος να υποστηρίξει τη βάση. Όλοι είναι σημαντικοί αν ανταποκρίνονται στο ρόλο τους.
Κεφάλαιο 4: Όχι ένας trv cult fan.
Alice in Chains – Black Gives Way to Blue – 2009
Πάντα μου άρεσαν συγκεκριμένα κομμάτια των Alice in Chains αλλά δε θεωρούσα τον εαυτό μου diehard οπαδό. Αυτό κράτησε μέχρι το 2009 και το reunion τους με το νέο τραγουδιστή William DuVall. Αυτό το album είναι ποτισμένο με τα συναισθήματά τους για το θάνατο του Layne Staley και μπορείς να το νιώσεις. Πάντα πίστευα πως η πραγματική μουσική, αυτή που θα κρατήσει, αυτή που θα ισχύει μετά από πολλά χρόνια, είναι αυτή που προκαλείται από αληθινά συναισθήματα. Γουστάρω όλο το concept και τον ήχο του. Είναι χαμηλός, αργός και σατανικός. Αλλά πολύ μουσικός. Μου αρέσει πάρα πολύ το παίξιμο του Cantrell στις κιθάρες. Eίχα την ευκαιρία να τους γνωρίσω το 2010 και να τους δω ζωντανά. Ναι, ήταν εξαιρετικοί και αυτό το album είναι τρομέρο. Άκου το φοβερό τραγούδι “Lesson Learned” με το τύπου drone effect ρεφρέν.
Κεφάλαιο 5: Let’s get Metal.
Alter Bridge – Blackbird – 2007
Δεν το είχα ακούσει ποτέ, μέχρι ο τραγουδιστής τους, Myles, μπήκε στην μπάντα του Slash ως frontman και τον άκουσα. Πραγματικά που αρέσει η φωνή του, μου θυμίζει κιθάρα. Α ναι, αυτός ο τύπος είναι επίσης και τρομερός κιθαρίστας. Τέλος πάντων, έβαλα να ακούσω ένα κομμάτι και μετά άλλο ένα και συνειδητοποίησα πως πολύ μου άρεσε αυτό το album. Έχει ένα όμορφο vibe και η παραγωγή του είναι πάρα πολύ καλή. Αν αυτό είναι metal, τότε μου αρέσει. Έχει ένα νόημα μέσα του. Σε πάει από από τα χαμηλά στα ψηλά, από το σημείο Α στο σημείο Ζ και εσύ απολαμβάνεις τη διαδρομή, όσο ξετυλίγεται η ιστορία. Η δουλειά έγινε σωστά. Άκου το “Brand new start”, είναι αριστουργηματικό.
Κεφάλαιο 6: Ξεχάσαμε από που ξεκίνησαν όλα;
Led Zeppelin – Celebration Day – 2012
Λατρεύω αυτή την μπάντα. Nομίζω πως βάζοντας στην άκρη όλο αυτό το επονομαζόμενο stoner, οι Led Zeppelin ως συγκρότημα είναι το πως αισθάνομαι όταν ηχογραφώ με την μπάντα μου. Είμαστε 4 μουσικοί καλοί στην τέχνη μας και διασκεδάζουμε αφάνταστα όταν παίζουμε. Κανένας συμβιβασμός, μόνο αγνό rock n’ roll. Και αυτό το album, αν και δεν είναι με τον John, αλλά με τον Jason Bonham στα τύμπανα, το απολαμβάνω γιατί είναι η τελευταία τους προσπάθεια στους Led Zeppelin, και το έκαναν άξια. Κομμάτια όπως τα “Trampled Under Foot”, “Whole Lotta Love” και το κορυφαίο “No Quarter” απλά σου δίνουν μια αίσθηση για το πόσο heavy ήταν, ενώ κρατούν τη μελωδικότητά τους. Αγαπώ αυτό το album.
Κεφάλαιο 7: Πρέπει να μαθαίνεις από τις εμπειρίες σου.
Baroness – Yellow and Green – 2012
Πάντα απολάμβανα αυτή την μπάντα. Όχι όλα όσα έχουν κάνει, αλλά είχα εμμονή με τραγούδια τους. To 2012 είχαν μια εμπειρία που τους άλλαξε τη ζωή, όταν το πούλμαν τους συνετρίβη. Δύο μέλη έφυγαν από το σχήμα και ο τραγουδιστής/κιθαρίστας/frontman/γραφίστας τους, John Baizley, χτύπησε πολύ άσχημα. Αυτό το άλλαξε σαν μουσικό και, όπως είπε, σαν άνθρωπο. Τέλος πάντων, αυτό το album ήρθε μετά από αυτό, και πραγματικά μπορείς να τους ακούσεις να βγάζουν τη ψυχή τους σε αυτά τα τραγούδια. Έχει πολύ μελαγχολικά κομμάτια, κάποια είναι πραγματικά στενάχωρα, αλλά έχουν αυτή την ηρωική γεύση μέσα τους που τα κάνει φοβερά. Άκουσε το “Take My Bones Away” για μια γεύση του μεγαλείου τους.
Κεφάλαιο 8: Όταν τα πάντα έχουν νόημα.
Mastodon – Crack the Skye – 2009
Μικρό και to the point. Το μόνο concept album που μου αρέσει στην ολότητά του. Έχει την ιστορία, τις λυρικές αποχρώσεις, πολύ νόημα και μουσικά νομίζω πως άνοιξε πολλά μυαλά. Sludg-άδικο, stoner-άδικο, progressive, metal, ένα πανέμορφο album. Μου αρέσει ολόκληρο, αλλά θεωρώ πως το “Oblivion” και το ομότιτλο “Crack the Skye” είναι ιδιαιτέρως ωραία.
Κεφάλαιο 9: Tι σόι stoner rock κιθαρίστας είμαι; Πρέπει να έχεις Jimi.
Jimi Hendrix – Are You Experienced – 1967
Δε νομίζω πως κανείς άλλος κιθαρίστας με έχει επηρεάσει περισσότερο από τον Hendrix. Είχε τα κοψίματα, τη μελωδική προσέγγιση, το rock n’ roll swag και ήταν πραγματικά μοναδικός. Έδωσε τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο, που υποθέτω πως είναι αλήθεια αυτό που λένε “burn bright, burn fast, make it last”. Ή μάλλον μόνο εγώ το λέω αυτό. Το “Purple Haze” είναι ένας ύμνος για μένα και ο Hendrix είναι ο Θεός.
Κεφάλαιο 10: Ίσως είμαι αυτού του είδους αλαζονικό καθίκι. Ποιος ξέρει;
RoadkillSoda – Space Echo & Time – 2016
Πάντα απολάμβανα να ακούω τη μουσική που έχω παίξει και περισσότερο αυτή που έχω συνθέσει. Πιστεύω ότι χτυπά ακριβώς το σωστό σημείο ψυχικά και πνευματικά. Λοιπόν, αυτή είναι η καλύτερη δουλειά μας ως τώρα και εννοείται ένα από τα αγαπημένα μου albums να ακούω. Είναι ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος που ηχογραφήσαμε με αυτό το line-up. Νομίζω πως είναι ο νικητής, αγόρια και κορίτσια. Και είναι ακουστικός. Και έχει ηχογραφηθεί στα βουνά, σε ένα ξύλινο σπιτάκι. Kαι μπορείς να ακούσεις τα στοιχεία. Και ήταν one-take. Πρέπει να πω περισσότερα;
Επιλογός:
Aυτά ήταν μόνο 10 από τα albums που μου αρέσουν, αλλά είναι και πολλά ακόμη, ξεκινώντας από τους Guns Ν’ Roses, συνεχίζοντας με Naive, Dwellers, Earthless, House of Broken Promises και Unida και πολλούς πολλούς άλλους. Εβίβα και ακούστε ότι είναι καινούριο στα αυτιά σας, ποτέ δεν ξέρετε πότε θα γίνετε οπαδοί ή θα ανακαλύψετε κάτι ωραίο.