Κάθε μουσικός, μεγάλου ή μικρού βεληνεκούς, επαγγελματίας ή wannabe, βρέθηκε στο σημείο εκείνο που ένα περιοδικό, έντυπο ή διαδικτυακό, έκρινε αρνητικά μία κυκλοφορία του. Πιθανές πρώτες αντιδράσεις; Κράξιμο σε γνωστούς, αντιπαράθεση με τον αρθρογράφο, ιδιωτική ή δημόσια, απογοήτευση. Έχεις ξοδέψει άπειρες ώρες για να γράψεις κάτι που σε εκφράζει και κάποιος το κρίνει αρνητικά. Μερικές ώρες αργότερα: Δες την προοπτική. Μία αρνητική κριτική μπορεί να σου δώσει άλλες προοπτικές που ίσως δε φανταζόσουν. Πρέπει να το διαχειριστείς; Φυσικά και ναι. Καμία αρνητική κριτική δεν κατέστρεψε κανένα συγκρότημα στον κόσμο, ειδικά εν έτει 2014.
Βάλε την κοινή λογική να δουλέψει
Δεν υπάρχει κανένα album ή τραγούδι ποτέ στην ιστορία της μουσικής και ειδικά της μουσικής που ακούμε, που να άρεσε σε όλο τον κόσμο. Πάντα θα υπάρχει ένας, ή και περισσότεροι, που θα εκφράσουν εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη από την πλειοψηφία ακόμη και αριστουργήματα όπως το “Bohemian Rhapsody”. Ειδικά δε, όταν το συγκρότημά σου ΔΕΝ είναι οι Queen! Τι να κάνεις; Πρώτον, δες τα πράγματα με μία άλλη οπτική. Ποια είναι τα επιχειρήματα του αρθρογράφου; Ποια είναι η θέση του σε σχέση με το συγκρότημά σου και ποιες είναι οι μουσικές του προτιμήσεις για παράδειγμα; Αν έπεσες στην περίπτωση, για παράδειγμα, ο αρθρογράφος να είναι ο πρώην της κοπέλας του μπασίστα σου και εσύ παίζεις experimental death ενώ αυτός ακούει Epic Metal, τότε υπάρχει και μία περίπτωση να σε χαντάκωσε για ίδιον συμφέρον. Αν, τώρα, την κριτική την έχει γράψει ο Στέλιος Τζιρίτας ή ο Κωνσταντίνος Τζούμας, διάβασε καλά τα επιχειρήματά τους. Κάτι μπορεί να κερδίσεις στο μέλλον.
Ο κόσμος δεν νοιάζεται πάντα για τις κριτικές
Δεδομένου ότι η πλειοψηφία ανά την υφήλιο δεν πληρώνει για μουσική, οι κριτικές πλέον στα περισσότερα περιοδικά έχουν αποκτήσει έναν εθιμοτυπικό χαρακτήρα. Γιατί; Πριν αρκετά χρόνια, οι κριτικές γράφονταν ενόψει της κυκλοφορίας ενός δίσκου. Ο κόσμος τις συμβουλευόταν γιατί θα πλήρωνε για συγκεκριμένα CD ή βινύλια. Όπως κάνουμε αρκετοί πριν πάμε στον κινηματογράφο. Δεδομένου ότι η πλειοψηφία κατεβάζει παράνομα μουσική ή, στην καλύτερη περίπτωση, δίνει 7€ το μήνα στο Spotify για να ακούσει όση μουσική θέλει, λίγη σημασία έχει πια το τι θα πει ο τάδε ή ο δείνα guru. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο ίδιος ο ακροατής μπορεί πια να ακούσει, νόμιμα ή παράνομα, τον εκάστοτε δίσκο και να αποφασίσει ο ίδιος αν του αρέσει ή όχι, χωρίς να παρεμβάλλεται κάποιο χρηματικό ρίσκο. Προσωπικά, έχω γράψει εκατοντάδες κριτικές είτε για το Rockin’Athens είτε για αλλού και ξέρω πολύ καλά ότι ανά πάσα στιγμή, κάποιος μπορεί να ακούσει τον δίσκο την ώρα που διαβάζει το κείμενό μου και να σχολιάσει εμένα αρνητικά γιατί διαφωνεί μαζί μου και όχι το συγκρότημα περί ου γίνεται ο λόγος. Ακόμη χειρότερα, πολλές κριτικές γράφονταν σε συμφωνία με την εκάστοτε δισκογραφική εταιρεία. Ειδικά οι πιο παλιοί, έχετε δώσει πολλά χρήματα εξαιτίας μιας καλής κριτικής που διαβάσατε και μετά το μετανιώσατε. Πλέον, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά και αν μία κριτική, θετική ή αρνητική, είναι γραμμένη εκ του πονηρού, αυτό είναι εύκολα διαπιστώσιμο με ένα κλικ.
Η λάσπη δεν διώχνει πάντα τον κόσμο
Σκέψου κάτι απλό. Το οικοδόμημα της rock και της metal μουσικής βασίστηκε στη νοοτροπία του “πάω κόντρα στο ρεύμα”. Όχι μεμονωμένοι καλλιτέχνες αλλά εν γένει τα δύο αυτά μουσικά είδη ξεκίνησαν κρινόμενα αρνητικά από την πλειοψηφία των κοινωνικών ομάδων και των ΜΜΕ. Άρεσαν και έμειναν στην ιστορία ακριβώς επειδή δεν κρίθηκαν θετικά εν τη γενέσει τους. Η ιστορία δείχνει ότι το να σε κρίνουν αρνητικά κάποιοι δεν είναι πάντα κάτι κακό από μόνο του. Αν διαβάσετε τους χαρακτηρισμούς που δέχτηκαν στις πρώτες τους κυκλοφορίες συγκροτήματα όπως οι The Dillinger Escape Plan από τον Ελληνικό metal τύπο στα τέλη των 90s, θα σας κάνει να αναρωτιέστε το πώς το ίδιο συγκρότημα άρχισε να λατρεύεται στην Ελλάδα, λίγα χρόνια μετά. Ναι, το “Calculating Infinity” πήρε λιγότερο από 5 στα 10 το 1999 στην Ελλάδα.
Οι φίλοι σου δεν λένε πάντα την αλήθεια
Για να το γυρίσουμε και στο λαογραφικό, η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε Γερμανοί. Δεν συνηθίζουμε να λέμε στους φίλους μας την πικρή αλήθεια σε περίπτωση που η μουσική που έγραψαν δεν μας αρέσει. Θα πάμε στα live τους και θα τους χειροκροτήσουμε, βρισκόμενοι στην πρώτη σειρά, ακόμη και αν είναι εμφανές ότι δεν παίζουν καλά. Όσο όμορφο και αν είναι αυτό όμως, αρκεί μόνο σε περίπτωση που θες να μείνεις εκεί που είσαι, να παίζεις δηλαδή για τους φίλους σου και να διασκεδάζετε. Αυτό είναι αποδεκτό. Όχι μόνο δεν μπορούν αλλά, το πιο σημαντικό, δεν θέλουν όλοι να γίνουν επαγγελματίες μουσικοί. Αυτοί, όμως, που θέλουν και είναι έτοιμοι να το προσπαθήσουν, χρειάζεται και πρέπει να δουν πέρα από τη γνώμη του στενού τους κύκλου.
Δες τον μέσο όρο
Μία πολύ θετική ή μία πολύ αρνητική άποψη για τη δουλειά σου δεν είναι ποτέ η συνολική εικόνα για την αποδοχή που είχε η δουλειά σου. Εάν δεις, όμως, ότι ο μέσος όρος είναι αρνητικός για αυτό που έχεις δημιουργήσει, άφησε την άρνηση στην άκρη και βάλε κάτω τα πράγματα. Υπάρχει κάτι που επαναλαμβάνεται στις κριτικές που διαβάζεις; Τότε είναι πιθανό ότι πρέπει να το αλλάξεις. Σίγουρα, η αποδοχή ενός μουσικού έργου είναι κάτι το φοβερά υποκειμενικό. Αν, ωστόσο, ο κιθαρίστας σου παίζει ξεκούρδιστα γιατί “έτσι είναι γαμάτο” σκέψου ότι μπορεί και απλά να βαριέται, οπότε κάτι θα πρέπει να κάνεις για αυτό. Βάλε όλες τις δυνάμεις σου για να γίνεις καλύτερος αλλά έχε πάντα στην άκρη του μυαλού σου αυτό που είπαμε και στην αρχή. Ποτέ δε θα αρέσεις σε όλους. Αυτά για σήμερα! Χρήστος Ζαρκαδάκης